.

Nie tesknie za nim. Nie odbieram gdy dzwoni (upity w srodku nocy). I powtarzam sobie, ze sie cos zmieni gdy wroce. Ze przyzwyczaje sie do jego obecnosci, jego zapachu, dotyku i smaku. I ze nie bede juz chciala odejsc bez slowa, zniknac jak zwyklam.

Ale wciaz nie wiem co mu tam siedzi w glowie, jaki on na prawde jest. Malo rozmawiamy, bo przeciez to zbedne. Mimo to coraz wiecej watpliwosci. 

Chcialam sprobowac. I probuje.

Rozckliwiam sie. Potrzebuje tego.

I potrzebuje spojrzec prawdzie w oczy.

Tak wiele potrzebuje.

Tak wiele.

Miłosc nie istnieje.